ดูบอลสดรีวิว Racket Boys (2021)
รีวิว Racket Boys (2021) เรื่องย่อ
ยุนแฮกัง ( ทังจุนซัง ) คือนักเบสบอล ดาวรุ่ง ฝีมือเยี่ยมระดับมัธยมต้น แต่การเข้าทีม กลับมีปัญหาเมื่อพ่อของเขายุนฮยอนจง ( คิมซังคยอง )ไม่มีเงินจ่ายค่าไปเข้าค่ายฝึกซ้อม และ สองพ่อลูกก็เข้าตา จนเมื่อภาวะทางการเงิน อยู่ในระดับคับขัน จนพ่อต้องระเห็ด ไปรับงานเป็นโค้ชแบดมินตัน ให้กับทีมโรงเรียนแฮนัมซอ ที่เมืองซอลลาไต้ไกลสุด ขอบประเทศ แต่เรื่องกลับ ไม่เป็นดังหวังเมื่อทีมแบดมินตัน ทีมนี้ที่ ประกอบด้วยพังยุนดัม ( ซนซังยอน )กัปตันทีม และ สมาชิกอีกสองคนคือนาอูชาน ( ชเวฮยอนอุค) และน้องเล็กอียงแท (คิมคังฮุน)เพียงสามคน ทำให้ไม่สามารถส่งทีมเข้าแข่งขันได้ดูหนังออนไลน์ ดูหนังฟรี
รีวิวหนังรักตลกเท่านั้นยังไม่พอ โรงเรียนนี้ ไม่มีทีมเบสบอล และ การมาใช้ชีวิต ในชนบท ของเด็กกรุงของยุนแฮกังยังต้องปรับตัว แต่เมื่อไม่มีทางเลือก พ่อ ที่เป็นโค้ชแบดมินตันจึงยื่นเงื่อนไข ที่ยากจะปฏิเสธให้กับยุนแฮกัง ในการมาเติมเต็ม ทีมแบดมินตัน ถึงตอนนี้ทุกคนจึงทราบว่า ยุนแฮกัง คืออดีตนักแบดมินตันอัจฉริยะ ในระดับประถมแต่ก็หายไปเพราะหันไปเล่นเบสบอลที่เป็นที่นิยมกว่า แล้วด้วยปัญหาส่วนตัว ของเหล่านักกีฬา ในทีม จึงทำให้บ้านพัก ของโค้ช กลายมาเป็นที่ พักนักกีฬาไปด้วย และ รวมถึงสมาชิกอีกสองคน ของทีมหญิง คือมือหนึ่ง ในระดับเยาวชน ฮันเซยุน (อีแจอิน) กับ สาวมือซ้ายอีฮันซล ( อีจีวอน ) ที่เป็นศิษย์ของโค้ชทีมหญิงผู้มีฉายาน่าเกรงขามว่า “รานอส” รายองจา (โอห์นารา)
เท่านั้นยังไม่ พอโรงเรียนนี้ ไม่มีทีมเบสบอล และ การมาใช้ชีวิต ในชนบทของเด็กกรุงของยุนแฮกัง ยังต้องปรับตัว แต่เมื่อไม่มีทางเลือกพ่อ ที่เป็นโค้ชแบดมินตัน จึงยื่นเงื่อนไขที่ยากจะปฏิเสธให้กับยุนแฮกัง ในการมาเติมเต็มทีมแบดมินตัน ถึงตอนนี้ทุกคนจึงทราบว่ายุนแฮกัง คืออดีตนักแบดมินตันอัจฉริยะในระดับประถมแต่ก็หายไปเพราะหันไปเล่นเบสบอลที่เป็นที่นิยมกว่า แล้วด้วยปัญหาส่วนตัวของเหล่านักกีฬาในทีมจึงทำให้บ้านพักของโค้ชกลายมาเป็นที่พักนักกีฬาไปด้วย และรวมถึงสมาชิกอีกสองคนของทีมหญิงคือมือหนึ่งในระดับเยาวชนฮันเซยุน (อีแจอิน)กับสาวมือซ้ายอีฮันซล (อีจีวอน)ที่เป็นศิษย์ของโค้ชทีมหญิงผู้มีฉายาน่าเกรงขามว่า “รานอส” รายองจา (โอห์นารา)
และจากการใช้ชีวิตด้วยกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกัน ก็ได้หลอมทุกมิติปัญหาของแต่ละคนให้ถูกกลบฝังด้วยความเป็นหนึ่งเดียว ด้วยมิตรภาพ ด้วยความแนบแน่น ด้วยความเชื่อใจ แต่ถ้าจะมีแค่นั้นมันก็จะกลายการ์ตูนกีฬาเกินไป จึงมองเห็นอะไรในแววตาระหว่างยุนแฮกังกับฮันเซยุนที่งมองกันด้วยสายตาแบบเดียวกัน เรื่องนี้ได้มอบมิติของการเป็นนักกีฬาในมุมมองของ Winner กับมุมมองของ Looser การยอมรับในชีวิตที่ต่างจากวัยรุ่นทั่วไปในฐานะนักกีฬา การก้าวข้ามกำแพงของความพ่ายแพ้เพื่อมองเห็นผลของความมานะ ผ่านการใช้ชีวิตในชนบทที่งดงามด้วยมิตรไมตรีที่มีอยู่หลังวาจาที่ไม่รื่นหู และทุกอย่างมันลงตัวจนดูแล้วต้องยิ้มตาม
เรื่องแบบเดิมแต่น้ำไม่เน่าเพราะเข้าใจเล่าและฉลาดเล่น
บางที เรื่องเดิมๆที่ถูกเล่าซ้ำๆ ก็ไม่ได้หมายความว่า จะน่าเบื่อแต่ขึ้นอยู่ กับผู้เล่าว่าจะมีชั้นเชิง หรือร้อยเรียงเล่าเรื่องยังไงให้ได้ใจผู้ชม ซึ่งเรื่องนี้ก็คือตัวอย่าง นั้นเพราะหากลอง นึกถึงเครดิตของผู้เขียนบท จังโบฮุน ที่ฝากผลงานไว้อย่าง Prison Playbook ( 2017 ) อาจเรียกได้ว่าถอดแบบ วิธีการเล่าเรื่อง มาแค่เปลี่ยนบริบท แต่นั่นกลับมองเห็น ความฉลาดเล่า และ เข้าใจเล่นเมื่อตลอดทาง ในสิบหกตอน มีมิติมากมายให้ได้สัมผัส ซึงแม้เรื่องหลัก จะเป็นเรื่องของแก๊งเด็ก นักแบดมินตัน แต่ฉากหลัง คือวิถีชนบทที่มีเรื่อง ให้เล่ามากมาย จนทำให้ใคร ที่คิดว่านี่คือเรื่องกุ๊กกิ๊กใสๆ ของวัยรุ่นต้องคิดผิด เพราะบทสามารถ ร้อยเรียง เหตุการณ์ย่อย ๆ มากมายให้เกื้อหนุน รับส่งกัน ได้อย่างไร้รอยต่อ ทำให้ผู้ชมในวัยอาวุโส โอเคยังคงสนุกได้ ยิ้มได้ หัวเราะได้ เสียน้ำตา ด้วยความซาบซึ้ง ได้ เอาใจช่วย และ ลุ้นไปกับพวก Underdog กลุ่มนี้
แต่ถ้าจะมอง ให้ลึกลงไปบท จะแยกออกเป็นสองทาง หนึ่งคือเรื่องของมิตรภาพ ความรัก ความมุมานะ ในเรื่องเชิงกีฬาที่แยกย่อย ออกไปอีกเป็นเรื่องของการ ใช้ชีวิตนักกีฬาของเด็กที่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่น ที่ต้องแลกกับการใช้ชีวิต ที่ต่างออกไป ความหมายของ ชัยชนะ ความหมายของความพ่ายแพ้ แง่มุมความเป็นมนุษย์ ทั้งในมุมของนักกีฬา และ โค้ชที่ต่างก็มีความเป็นมนุษย์ไม่ต่างกัน อีกหนึ่งคือ คือเรื่องของน้ำใสใจจริง ของวิถีชนบท วิถีชาวบ้าน สำนึกรักบ้านเกิด ที่ยังแยกแยะ ลงไปอีกในเรื่องของการใช้ชีวิต ที่ห้อมล้อมไปด้วยน้ำใจที่อุ่นระอุ เทียบกับการใช้ชีวิตที่แก่งแย่งในเมืองใหญ่ มุมของมิตรภาพ ความเอื้ออาทร ของคนในชุมชน ที่มีอะไรงดงามซ่อนอยู่หลังวาจาเราะร้าย ความรักความเข้าใจในครอบครัว ที่เหินห่างเพราะสภาพสังคม
แต่สุดท้าย ก็ยังไปสู่จุดหมาย ที่ตั้งไว้อย่างหมดจดงดงาม จึงต้องเรียกว่า “ ยอดเยี่ยม ” เพียงแต่ด้วยความที่เรื่องเลื่อนฉาย ก็มีส่วนที่ทำให้ผู้ชมที่ดูออนแอร์ สดแล้วต้องหยุดพัก เป็นระยะจึงได้มองเห็นข้อบกพร่อง บางประการ เพราะการไม่ได้ดูต่อเนื่อง แบบรวดเดียวแต่ก็เห็นความไม่ลื่นไหลในการเขียนบทในช่วงท้าย ที่เหตุการณ์บางอย่างมองออกเลยว่าถูกจับยัดแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรมองข้ามไปได้ เพราะไม่ได้ทำให้เรื่องเสียแถมยังคิดได้ว่าดีแล้วที่กล้าใส่เข้ามาแบบนี้เพื่อรักษาความเป็นมนุษย์ และเสริมความคิดที่ว่า กีฬาไม่ใช่จะชนะเสมอไป บางทีการแพ้บ้างก็ไม่เห็นเป็นไรเพราะการชนะอยู่ร่ำไปก็คือการแบกความหวังอันนำมาซึ่งความกดดัน แต่การเล่นด้วยความสนุกและมีความสุขนั้นอาจส่งผลเลิศกว่าใช่หรือไม่…
ในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ความสำเร็จอาจขอแค่ได้มีเพื่อนแท้
เมื่อเรื่องเล่าได้มีมิติที่หลากหลายมีประเด็นแหลมคมมากมายให้สัมผัส จึงต้องยอมรับว่าการหยิบมาเขียนถึงด้วยความประทับใจเป็นเรื่องที่ตัดสินใจยาก ดังนั้นเมื่อผู้เขียนได้ไตร่ตรองอย่างถ้วนถี่ถึงแง่มุมที่ชอบที่สุดจึงต้อหยิบเอามุมนี้มาบอกเล่า เมื่อเรื่องถูกเล่าเกี่ยวกับชีวิตของนักกีฬาที่กำลังอยู่ในวัยเปลี่ยนผ่าน ความเป็นนักกีฬาที่อาจมีบ้างที่ชีวิตไม่เหมือนคนทั่วไป นักกีฬาชั้นยอดมีความแตกต่างแต่อาจต้องแลกมาด้วยความโดดเดี่ยว แต่เรื่องนี้กลับให้มุมมองที่ต่างไปเมื่อมิตรภาพและความเข้าใจของการเล่นเป็นทีมคือแรงผลักดันให้ผลการแข่งขัน
และสำหรับเด็กในวัยหัวเลี้ยว หัวต่อ ความคิดยังไม่ตกผลึกเรื่องของอนาคต จึงเป็นเรื่องสำคัญ จึงมองเห็นแง่มุมที่ประทับใจ ในการได้เห็นโค้ชยุนหันกลับมา มองแฮกังผู้เป็นลูกในมุมที่แฮกังเกิดมาในครอบครัวนักกีฬา ครอบครัวนักแบดมินตันทีมชาติที่ประสบความสำเร็จ พ่อกับแม่เป็นโค้ชจึงมองเห็นทางแยกที่ว่าแท้จริงแล้วแฮกังรักแบดมินตันจริงหรือ หรือที่เห็นว่าชอบเป็นเพราะพ่อแม่อยากให้เป็น ซ้ำยังไม่พอเด็กๆทุกคนล้วนมีพื้นฐานครอบครัวที่ต่างกันทำให้ต้องต่อสู้เพื่อการเล่นแบดมินตันเหมือนกันแต่ต่างมิติ ซึ่งมันคือมุมมองของคนเป็นพ่อแม่ที่โดยมากแล้วมักจะมีกรอบความคิดที่จะให้ลูกเดินตามเส้นทางที่ตั้งธงไว้ แต่ไม่ได้มองถึงส่วนลึก ของหัวใจลูก
แต่เรื่องก็ยังแข็งพอที่จะบอกกับผู้ชมว่าบางทีความรักที่จะทำในสิ่งใดก็อาจมาจากการได้เห็นสิ่งนั้นมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งก็คือแบดมินตันสำหรับแฮกังมุมนี้จึงมอบความประทับใจให้ผู้เขียนในฐานะของคนเป็นพ่อที่มีบ้างบางครั้งก็ละเลยความรู้สึกของลูกเพียงเพราะความหวังดี แต่บางทีก็กลายเป็นเอาความหวังของผู้ใหญ่ไปให้กับลูกแบก ซึ่งความรักในสิ่งที่ทำ และการได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่รักในสิ่งเดียวกัน การได้พยายามร่วมกัน การได้ชนะไปด้วยกัน และการได้แพ้ไปด้วยกัน นั่นคือสิ่งที่นักกีฬาทีมนี้มี และมันคือสิ่งที่นักกีฬาทีมอื่นไม่มี นั่นคือความแนบแน่นและความเชื่อมั่นซึ่งกันและกัน
รวมถึงการให้กำลังใจกันในฐานะเพื่อนแท้จนเมื่อมาย้อนกลับไปคิดถึงวัยนั้น ก็เป็นเช่นเดียวกับที่เรื่องบอกว่าในช่วงวัยหนึ่งการประสบความสำเร็จในชีวิตอาจขอแค่ได้มี “เพื่อนแท้” อยู่ข้างกายที่เป็นความคมคายที่ตรงใจ แถมนิดคือตอนการจากลาไปของคุณยายใหญ่ ที่ทิ้งคำพูดสุดท้ายให้ลูกสาวทั้งที่ไม่ได้เอ่ยปากมานานว่า “กินข้าวให้ครบทุกมื้อ อย่าป่วยอย่าไข้” ง่ายๆแต่ผู้ชมกลับมีน้ำตาพรั่งพรูออกมา ซึ่งหากจะเล่าถึงความคมคายทั้งหมดคงไม่อาจสาธยายให้จบได้ จึงได้แค่เขียนถึงมุมที่ประทับใจที่สุดในฐานะคนมีอายุที่มองเข้าไปในชีวิตเด็กรุ่นลูกรุ่นหลาน
การแสดงที่มีเสน่ห์ในทุกตัวละคร ให้สัมผัสได้ทุกมิติ
เหมือนเป็นลายเซ็นของคนเขียนบทที่จะมอบตัวละครที่เป็นสีสัน ตัวร้ายที่ร้ายไม่จริงร้ายแบบน่าหมั่นไส้ในความเป็นมนุษย์แต่สุดท้ายก็ต้องสลายไปกับการเรียนรู้ของตนเอง ซึ่งเรื่องนี้ต้องยอมรับว่านี่คือการแสดงที่เปี่ยมเสน่ห์ทั้งทีม ย้ำ ทั้งทีม ตั้งแต่ชาวบ้านที่ต่างก็มีอะไรแปลกๆแต่ก็ไม่เกินความเป็นมนุษย์มนา แม้ว่าด้วยอุปสรรคของภาวะโรคระบาด ทำให้อาจมีผลกระทบบ้างเรื่องของความเนียนในการแสดงที่บางครั้งยังมองเห็นว่าเป็นการแสดง แต่ด้วยความที่บทวางตัวละครทุกคนมีเสน่ห์ก็มองข้ามไปได้ เพราะทุกคนที่รับบทตัวละครต่างๆก็สามารถเป็นที่รักของผู้ชมได้ทุกคน
แม้จะเป็นเรื่องของเด็กๆแต่หัวใจที่เหี่ยวย่นก็กระชุ่มกระชวย เพราะมีเรื่องราวมากมายที่ไม่ใช่เนื้อหาแบบเด็กๆให้มองเห็นด้วยตาและสามารถสัมผัสได้ด้วยใจ แต่สิ่งหนึ่งที่คิดว่าคือความตั้งใจที่ แม้ว่าอาจพิสูจน์ไม่ได้เต็มร้อยว่าการโค้ชนักกีฬาในรูปแบบของโค้ชยุนหรือโค้ชราจะสามารถรีดเร้นศักยภาพของนักกีฬาออกมาให้ได้ผลการแข่งขันที่ต้องการแต่อย่างน้อยก็ได้เห็นว่านักกีฬาก็ยังเป็นคน การดูแลเด็กในแบบที่เห็นในเรื่องของสองสามีภรรยาที่เป็นโค้ชอาจไม่การันตีความสำเร็จ เพราะปัจจัยรอบข้างก็เป็นตัวแปรที่ควบคุมยาก แต่อย่างน้อยหากนักกีฬามีพรสวรรค์อย่างฮันเซยุนหรือยุนแฮกังกระทั่งนักกีฬาที่มีแต่พรแสวงใฝ่ดีมีเพื่อนที่ดีที่คอยมีกันและกัน ก็สามารถการันตีได้ว่าอย่างน้อยนักกีฬาก็มีความสุขกับการซ้อม การเล่น และการแข่งขันเหมือนกับกลุ่ม Racket Boys ที่ในโลกแห่งความเป็นจริงพวกเขาอาจไม่ชนะการแข่งขันแต่สิ่งที่พวกเขามีที่จะต่างไป
นั่นคือการได้ใช้ชีวิตในฐานะคนที่มีเพื่อน มีความรัก มีคนรู้ใจ ไม่ได้เป็นคนเก่งที่โดดเดี่ยวจนท้าทายให้พิสูจน์ว่า การใช้ชีวิตธรรมดา มีความรัก มีแฟน ได้กินต๊อกบ๊กกี ได้ดูหนังก็ยังคงเป็นยอดนักกีฬาได้ หรือเพราะมีเรื่องราวมากมายที่มีแง่คิด มีมุมมองในการใช้ชีวิต แม้กระทั่งชีวิตเด็กๆที่เป็นนักกีฬาก็ยังสามารถมอบบทเรียนให้กับผู้ใหญ่ได้ แบบสัมผัสได้ถึงความเป็นมังงะกีฬาชั้นดีจากญี่ปุ่นทั้งภาพที่เห็นตรงหน้าและทั้งจิตวิญญาณ มอบแง่คิดว่า ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะแข่งแกร่งแค่ไหน ไม่ว่าจะแพ้มาสักเท่าไหร่ก็ยังต้องมีวันปลดแอกด้วยชัยชนะได้ดังเช่นอีฮันซลหรืออียงแท หรือกระทั่งทีมซอลลาไต้ได้ถ้ามีความเชื่อมั่น ความพยายาม และมีแรงใจให้กันและกัน อาจไม่สมบูรณ์แบบจนไร้ที่ติ แต่นี่คือของดีที่ขึ้นหิ้งไปแล้ว
